کاوش موضوع صرع

صَرع چ یک بیماری مربوط به مغز است که باعث می‌شود فرد دچار حمله‌های ناگهانی شود. این حمله‌ها به دلیل فعالیت غیرعادی و شدید سلول‌های عصبی مغز به وجود می‌آیند. در هنگام حملهٔ صرع، ممکن است فرد برای مدت کوتاهی بیهوش شود، حرکات غیرقابل‌کنترل داشته باشد، به نقطه‌ای خیره شود یا احساس‌های عجیبی مثل ترس یا بوی‌های غیرواقعی تجربه کند. همهٔ افرادی که صرع دارند یک‌نوع حمله را تجربه نمی‌کنند و نوع و شدت حمله‌ها می‌تواند در افراد متفاوت باشد. صرع معمولاً یک بیماری طولانی‌مدت است، اما بیشتر افراد می‌توانند با داروهای ضدصرع، زندگی عادی داشته باشند و حمله‌هایشان را کنترل کنند. علت صرع همیشه مشخص نیست، ولی می‌تواند به‌خاطر مشکلات ژنتیکی، آسیب‌های مغزی، عفونت‌ها یا حتی مشکلات دوران تولد ایجاد شود. مهم است بدانیم که صرع مسری نیست و از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود. زندگی با صرع می‌تواند چالش‌هایی داشته باشد، مثلاً فرد باید مراقب باشد در شرایطی که خطر دارد (مثل شنا یا رانندگی) حمله رخ ندهد. اما با درمان مناسب و حمایت خانواده و پزشک، بیشتر افراد مبتلا به صرع می‌توانند فعالیت‌های روزمرهٔ خود را ادامه دهند. صرع( در عربی صرع به معنای کشمکش است) (به انگلیسی: epilepsy)، از زبان یونانی باستان؛ πιλαμβάνειν، (به فرانسوی: épilepsie)، (به آلمانی: Epilepsie) (به چینی سنتی: 癲癇發作)[تلفظ:Diānxián fāzuò]، (به چینی: 癫痫发作)،[تلفظ:Diānxián fāzuò]، (به معنی «تصرف کردن، تملک داشتن، یا پریشان کردن»؛"یونانی باستان") عبارت است از مجموعه‌ای از اختلالات عصبی مزمن پزشکی یا بلند مدت که با علامت تشنج مشخص می‌شود. این تشنج‌‌ها ممکن است بسیار خفیف و تقریباً غیرقابل شناسایی بوده یا برعکس طولانی مدت و با لرزش شدید همراه باشد. در صرع تشنج‌ ها به‌طور مکرر روی می‌دهد و هیچ دلیل ثابت و مشخصی ندارد، در حالی که تشنج‌ هایی را که به دلایل خاص روی می‌دهد، نباید به عنوان تشنج صرعی تلقی کرد. در بیشتر موارد دلیل نامشخص است، اما صرع در برخی افراد به دلیل آسیب مغزی، سرطان مغز، و سوء مصرف دارو و الکل، و دلایل دیگر ایجاد می‌شود. تشنج‌های صرعی نتیجه فعالیت سلولی بیش از حد و غیرعادی عصب غشایی در مغز است. فرایند تشخیص معمولاً شامل حذف تمام شرایطی است که ممکن است علائم مشابهی نظیر سنکوپ را ایجاد کند، و نیز بررسی اینکه آیا هیچ دلیل لحظه‌ای دیگری وجود داشته‌است یا خیر. صرع را می‌توان با گرفتن نوار مغزی نیز تأیید کرد. صرع را نمی‌توان درمان کرد، اما حملات را می‌توان با دارو تا حدود ۷۰ درصد موارد کنترل کرد. در افرادی که تشنج‌ها به دارودرمانی پاسخ نمی‌دهند، جراحی، تحریک عصبی یا رژیم درمانی را می‌توان در نظر گرفت. تمامی سندرم‌های صرع مادام العمر نیستند و اکثر افراد تا جایی بهبود می‌یابند که دیگر نیازی به دارو ندارند. حدود ۱٪ درصد از جمعیت مردم جهان (۶۵ میلیون نفر) صرع دارند، و تقریباً ۸۰٪ موارد در کشورهای در حال توسعه روی می‌دهند. صرع در افراد مسن‌تر رایج‌تر است. در کشورهای توسعه یافته، شیوع موارد جدید بیشتر در نوزادان و سالمندان است؛ در کشورهای در حال توسعه این بیماری در کودکان بزرگتر و بزرگسالان جوان‌تر دیده می‌شود، که دلیل آن تفاوت در فراوانی دلایل اصلی است. حدود ۵ تا ۱۰٪ از تمامی افراد یک حمله بی‌دلیل تا سن ۸۰ سالگی دارند، و احتمال وقوع حمله دوم نیز بین ۴۰ و ۵۰٪ است. در بسیاری از نقاط دنیا افراد مبتلا به صرع حق رانندگی مشروط داشته یا کلا حق رانندگی ندارند، اما بیشتر این افراد بعد از یک مدت بدون حمله می‌توانند رانندگی را مجدداً آغاز کنند. بر پایه گزارش‌های پزشکی، حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد بیماران مبتلا به صرع پس از چند سال درمان به‌طور کامل بهبود می‌یابند و امکان قطع تدریجی دارو برای آنان وجود دارد. در ایران نیز بنا بر گفتهٔ متخصصان، درصد بهبودی بیماران صرع بالاتر از میانگین کشورهای اروپایی و آمریکایی گزارش شده و داروهای اصلی درمان صرع مانند فنوباربیتال، والپروات سدیم، گاباپنتین و کلونازپام به‌راحتی و با قیمت دولتی در داروخانه‌ها در دسترس هستند... بیشتر در ویکی پدیا